از نشانه های جهل و نادانی ، این است که هر چه می دانی اظهار نمایی . 

بلکه گفتار و اظهاراتت باید کمتر و علم آگاهی ات بیشتر از سخن گفتن تو باشد .

میزان الحکمه ، جلد دوم ، صفحه 159

نقل میکنند  ناصرالدین شاه قاجار به کربلا مشرف شد. قبل از وارد شدن به حرم مطهر حسینی به صدر اعظمش گفت:یک روضه خوان خوبی پیدا کن تا من گریه کنم. صدر اعظم طبق دستور رفت چندتا از بهترین روضه خوانهای کربلا را آورد. هر چه روضه خوانها خواندند شاه ابدا گریه اش نگرفت ! صدر اعظم ترسید ، به علمای کربلا گفت : اگر شاه به گریه نیفتد کار خراب میشود.
رفتند روضه خوان گمنامی  آوردند. روضه خوان ،  سیدی پیر اما خبره و کاردان به نام سید حبیب بود . به صدر اعظم گفت: من شاه را می گریانم.
به مجرد اینکه نزدیک شاه رسید ، خطاب به قبر امام حسین ( علیه السلام ) عرض کرد:

یا حسین تو در وسط میدان کربلا ، آن وقت که یکه و تنها شدی

فریاد می زدی "هل من ناصر" حالا این ناصر آمده ، اما حیف که دیر آمده!

شاه همین که این را شنید به اندازه ای گریه کرد که صدر اعظم ترسید برای شاه اتفاقی بیفتد . به روضه خوان گفت : بس است دیگر نخوان.

ناصر الدین شاه بعد از این صحنه که به حال عادی خود بازگشت، با سوز و گداز این رباعی را به حضرت امام حسین ( علیه السلام ) عرض کرد:

گر دعوت دوست می شنودم آن روز     

من گوی مراد , می ربودم آن روز

آن روز که بود روز هل من ناصر

ای کاش که ( ناصر) تو بودم آن روز

مقام عالم از عابد بالاتر است زيرا عالم ، خدا را از روي بصيرت و آگاهي عبادت مي كند ، بر خلاف عابد . و علت ديگر اين كه عالم به فكر هدايت ديگران است ولي عابد در فكر نجات خويش مي باشد

انسان نبايد به مال و جمال غره ( مغرور ) شود زيرا :

به قول شاعر :

بر مال و جمال خويشتن غرّه مشو                كان را به شبي برند و آن را به تبي

شخصي نزد سلمان فارسي آمد و گفت :

من توان ندارم كه در شب نماز به جاي آورم .

سلمان گفت : در روز گناه مكن

مرحوم علامه شيخ بهاء الدين ( بهايي ) (ره) از اميرالمومنين (ع) نقل مي كند كه پيامبر اكرم (ص) فرمودند : كسي كه خداوند متعال را بشناسد و او را تعظيم كند ، دهانش را از سخن ( بي فايده ) حفظ مي كند و شكمش را از غذا ( پرخوري ) نگه مي دارد و رنج روزه و نماز را بر خويش هموار مي كند .

عده اي پرسيدند : اي رسول خدا ، آيا اينان اولياي الهي اند ؟

آن حضرت در پاسخ فرمودند : اولياي خدا كساني اند كه ساكت اند ، اما سكوتشان تفكر است ، سخن مي گويند ، اما سخن گفتن شان ذكر و ياد خداست ، نگاه مي كنند و نگاه شان عبرت است . مي گويند و گفتن شان حكمت است ، راه رفتن شان در ميان مردم سبب بركت است و اگر نبود اجل هايي كه خدا براي شان مقدر فرموده بود از خوف عذاب و شوق ثواب ، روح شان در بدن شان نمي گنجيد .

حضرت امام جعفر صادق (ع) مي فرمايند :

شكم در اثر پرخوري طغيان مي كند و بهترين حالت بنده در حضور خدا ، وقتي است كه شكم او از غذا خالي باشد و بدترين حالت انسان در حضور خدا ، با شكم پر است .

آن چه در عرفان عملي مهم است سه چيز است :

1- طهارت و دوام آن

2- همت

3- استقامت

مرحوم فيض كاشاني (ره) مي فرمايد :

اين دعا را زياد تكرار كن « رَبِّ زِدني عِلماً »

علامه طباطبايي (ره) در يكي از نامه هاي عرفاني خود براي تسلط بر نفس و توفيق سلوك الي الله چنين توصيه مي كند :

هر شب پيش از خواب اگر توانستيد سُوَر مسبحات يعني سوره « حديد » و « حشر » و « صف » و « جمعه » و « تغابن » را بخوانيد و اگر نتوانستيد تنها سوره « حشر » را بخوانيد .

از حضرت آيت الله بهجت پرسيدند ، كسي كه علاقه اي به خواندن قرآن ندارد چه كند ؟

ايشان فرمودند : « زياد صلوات بفرستد ، همان هدايتش مي كند »

آيت الله بهجت فرمودند :

خدا مي داند كه چقدر احكام واجب و چه چيزهايي از حالات ، سيره و كلمات سيدالشهدا و ساير معصومين (ع) كه در مقدمه ي روضه نقل مي شود ، كه سبب تقويت دين و موجب افزايش ايمان مردم است .

بكاء بر مصائب اهلبيت (ع) و به خصوص حضرت سيدالشهدا (ع) شايد از آن قبيل مستحباتي باشد كه مستحبي افضل از آن نيست . « بكاء مِن خَشية الله »  ( گريه از ترس خداوند ) ، آن هم همين جور است ، شايد افضل از آن نباشد .

حضرت آيت الله بهجت فرمودند :

كسي كه باقي نمازهايش را در اول وقت بخواند ، خدا او را براي نماز صبح بيدار خواهد كرد .

حضرت آيت الله بهجت (ره)  فرمودند :                                                              

اگر كسي اهليت داشته باشد ، يعني طالب معرفت باشد و در طلب ، جديت و خلوص داشته باشد ، در و ديوار به اذن الله معلمش خواهند بود

يا علي